Ik heb achteraf gelezen dat mensen problemen hadden met het vinden van een gratis pakeerplaats. Ik werd gelukkig gebracht dus de auto stond even naast de Mosaqua. Daar vandaan was het niet ver lopen naar ontmoetingscentrum Timpaan. Ik moest voor de wandeling nog een stamkaart ophalen, deze wordt namelijk niet thuisgestuurd. Ik had geen uitdraai van mijn bevestigingsemail bij me. Dus ging ik voor de milieuvriendelijke optie, de e-mail laten zien op mijn iPad. De Nacht van Gulpen gaat met de tijd mee.;)
Aan de stamkaart hingen twee consumptiebonnen en een bagagekaart voor de tas zodat je hem weer tegen kwam tijdens de grote pauzes.:) De lopers werden enorm in de watten gelegd.
Wees op tijd met het ophalen van de stamkaart want ik was er om 21:20 uur en het was daar stervensdruk.
Rond 22:15 uur liepen we in een stoet van de Timpaan naar de Markt van Gulpen.
Iets voor 22:30 uur werd het Limburgs volkslied gezongen. Na 20 jaar ken ik tekst nog steeds uit mijn hoofd.
Om een lang verhaal kort te houden. Ik lag na 15,7 km nog goed op schema. Ik liep meerdere mensen zonder moeite voorbij. Alleen had ik wat moeite met het zien in het donker. Ik verstapte me daardoor ook een aantal keren en kwam terecht in een grote plas water of ik viel van een stoep. Mijn linkerheup kreeg dan ook wat rake klappen. Maar ik merkte er door de demping van de wandelschoenen niks van. Tijdens de pauze was het erg hutje mutje en iedereen wou graag doorlopen want we koelden door het stil staan en stil zitten enorm af. En dan sta je daar dicht op elkaar en ik ben ook nog eens klein, dus ik zag nu helemaal niet meer wat voor mij lag. Ik struikelde voor de zoveelste keer over een hoge stoep.:( 4 km later voelde ik dat mijn linkerheup klem zat en ging ik vanuit mijn rug lopen, wat best goed ging. Maar ik moest weer een aantal keren klimmen en dan gaat vanuit je rug lopen niet zo makkelijk. Ik wou niet als een tekenfilmfiguurtje naar achteren vallen en de heuvel af rollen. I wanted to rock but I didn't want to roll, als je snap wat ik bedoel. En op dat moment liep iedereen mij voorbij. En ik liep in mijn uppie. En ik heb het richtingsgevoel van een postduif met geheugenverlies dus ik liep op een gegeven moment bijna een maïsveld in.:D Ik hoorde in de verte achter mij mensen van de organisatie roepen, "linksaf, linksaf"! Ik moest helemaal teruglopen en toen kwam ik de bezemwagen tegen en dan weet je dat je echt ver achter lig. Ik liep samen met het laatste groepje. En die hadden het zwaar. Ze hadden ook geoefend maar niet met klimmen. En tja, De Nacht van Gulpen bestaat vooral uit veel klimmen. We haalden op een gegeven moment twee jongens in waarvan eentje aan het strompelen was, dat was de laatste keer dat ik mensen heb ingehaald.
Onderweg was er heel wat kunst en zang. Er was een vuurspuwer en een hele irritante band die met een takelwagen met de stoet meetrok en constant het volgende liedje zong.:/
Na het oversteken van de rijksweg kwam ik een band tegen die 'Go Johnny go!' zong. Op een gegeven zong de zanger tegen mij, "Come on Johnny, you can do it." En ik zong terug, "Johnny kan niet meer!" Ik had zo'n dikke pret op het laatst. In het donker zag ik de mooie contouren van het Limburgs landschap, kleine muisjes renden voor mijn voeten langs en uiltjes waren tijdelijk mijn MP3-speler omdat die van mij leeg was. En dan wordt de tocht zwaar. Niemand anders die de tempo aangeeft en ook vaak totale stilte. Dat was het moment dat ik bijna moest huilen omdat ik ineens de pijn in mijn heup voelde maar vooral ook vanwege de eenzaamheid. Mensen van de organisatie keken mij oprecht bezorgd aan en vroegen of het nog ging. Ik zei dat ik het uitliep tot de volgende rustplek met eten. Het was gelukkig niet ver meer. Maar in mijn gedachten dacht ik aan worst en soep, maar er waren alleen bananen en sinaasappels. De vrijwilligers wilden mezelf alles geven wat ze nog hadden. Maar ik zei, "Uhm, ik kan niet zo snel eten." Want wat je te eten krijgt, moet je ter plekke in in containers weggooien. We mochten namelijk geen rotzooi maken langs de route. Voor de organisatie een dikke tien want er werd goed voor ons gezorgd, we konden nauwelijks uitdrogen. Maar helaas, het noodlot sloeg toe, ik had de dop van mijn flesje water niet goed dichtgeschroefd en deze was dan ook leeggelopen. Ik moest nog een grote klim maken voor de pauze in Gulpen en mijn heup zat nu ook compleet vast. Toen kwam ook nog eens de bezemwagen vast te zitten. En ik zag de krantenkoppen al voor me met, 'Wandelaar Nacht van Gulpen valt onopgemerkt voor bezemwagen neer in de bosjes en werd pas bij de volgende Nacht van Gulpen gevonden.' Dus ik zette mijn trots opzij en stapte de bezemwagen in.
We volgden de achterlopers en we namen een meneer mee die al voor de 19de keer mee deed en dit de eerste keer was dat hij last van zijn knie kreeg. Ik zag hem echt balen. Ik vroeg hem wat tips voor de volgende keer. Hij zei dat ik mee moest doen met de trainingstochten en veel klimmingen oefenen. Ook zal ik de volgende keer een hoofdlamp en een extra kleine zaklamp meenemen. Een heuptas meenemen in plaats van een rugtas. Ik zal dan ook mijn voeten intapen en extra kleding meenemen om tijdens de grote pauze om te kleden. Twee uur nadat ik door de bezemwagen bij het Sophianum werd afgezet, lag ik stinkend in mijn bed te slapen. En toen mijn broertje de volgende dag vroeg of ik volgend jaar weer mee deed, zei ik vol overtuiging ja.:) Want zoals een 62 jarige man, die ik tijdens de pauze tegen kwam, zei, " Ik heb altijd gezegd dat ik bij de vijfentwintigste keer zou stoppen en nu is het de vijfentwintigste keer, het blijft kriebelen. En mensen, ik heb de kriebels te pakken. Tot volgend jaar.:)
Helaas maar 1 stempel.:(
Geen opmerkingen:
Een reactie posten