Fashion against toxics, one year later.

Picture source: Greenpeace Netherlands

Precies een jaar geleden deed ik mee aan de 'Fashion against toxics-actie' van Greenpeace Nederland, drie maanden geen nieuwe kleding kopen. Tweedehands kopen en ruilen met anderen mocht dan weer wel. Ik heb van 1 december 2012 tot 28 februari 2013, vanwege drukte, helemaal niets kunnen kopen. Ik was er niet rouwig om, ik hou namelijk niet van kleding kopen. Voor kerst heb ik wel een roze badjas gekregen. Ik kon moeilijk tegen mijn 'secret santa' zeggen, 'wil je even snel mijn cadeau inruilen voor een tweedehandse versie.' Ik heb de actie met anderhalve maand verlengd. Zoals ik al ik eerder zei, ik hou niet van winkelen.
Last year I did the 'Fashion against toxics challenge, this was exactly a year ago. I exceeded the challenge by a month, which isn't bad in this case.

Ik kom terug op dit onderwerp omdat ik jullie wil laten weten wat drie maanden geen nieuwe kleding kopen met mij heeft gedaan. Na vier maanden moest ik er toch weer aan geloven omdat ik familie heb die zeer nauwlettend is op wie wat aan heeft tijdens familiediners. Gelukkig kwam mijn favoriete kledingmerk Mango to the rescue. Een duurzame lijn met veel wol en katoen verwerkt in de kleding.
In the past I just went to a store if I was in need for new clothing. Now I do research about the clothing company. Are they environmentally conscious? Do they pay their factory workers well?  I check the label of the clothing, what is it made of? I like organic cotton and wool. Cheap clothing meanly consists of cheap synthetic material which equals heavy sweating.

Ook is mij opgevallen dat duurzame kleding vaak een sobere kleur heeft, veel wit en grijs. Ik geloof nooit dat kleding van de H&M en de Primark duurzaam zijn geverfd. Hoe feller de kleur, hoe groter de kans is dat giftige kleurstoffen in de rivieren naast de fabrieken zijn geloosd. Ook kan ik niet geloven dat er een eerlijke prijs is betaald voor het produceren van de kleding. Herinner je de ingestorte textielfabriek in Bangladesh nog. Bedrijven zoals Walmart en Primark kochten daar ook kleding in. Na deze verschrikkelijke gebeurtenis hebben de meeste grote kledingbedrijven de 'convenant Bangladesh' ondertekend, een veiligheidsakkoord die de werkomstandigheden in naaiateliers in Bangladesh moet verbeteren. Persoonlijk ben ik het niet eens met het convenant, mensen moeten nog steeds voor een hongerloontje werken. Het minimumloon in Bangladesh is 28 Euro per maand. Volgens de Schone Kleren Campagne zou 259,80 Euro nodig zijn om een normaal bestaan te hebben in Bangladesh. Ook vind ik dat deze convenant voor andere landen, zoals Vietnam en Cambodja, moet gelden.

The building collapse in Bangladesh last April which contained a lot of clothing factories made people aware about the harsh working environment people had to work in. Minimum wage in Bangladesh is 28 Euros a month. I can't accept this fact, a human deserves more than that. According to a Dutch non profit organisation, a normal monthly wage would be 259,80 Euro. Are you willing to pay the right price?

Waarschijnlijk willen jullie het resultaat van het afgelopen jaar zien. Ik waarschuw jullie alvast, het is best karig. Ik herhaal, ik hou niet van shoppen. 

I must confess, I don't like shopping so I didn't expend my closet that much the past year. Some clothes were gifted and some were thrifted. The once which were bought new are 100 % organic.

Ik heb kleding gekregen, duurzaam kleding gekocht en tweedehandse kleding gekocht. De Converse schoenen waren een uitschieter, deze heb ik gekocht zonder erbij na te denken. Gelukkig hadden ze een duurzaamheidslabel C (veegt zweetdruppel van voorhoofd af). Verder mist er nog een sjaal (leider kaput gemacht), zelfgebreide sokken van oma (zaten tijdens het maken van de foto in de wasmachine) en een Yoda-muts ... I can explain this, ik had hem gekregen voor mijn verjaardag. Ik doe hem alleen op als het heel, heel erg donker is en ik op de fiets zit. Dan ben ik een schim die snel voorbij racet. Het houdt mijn hoofd wel warm, punt uit.

Gaat duurzaamheid en mensenrechten wel samen? Ik weet het niet, ik ben niet het hoofd van een groot kledingbedrijf. Grote bedrijven zijn vaak log en ouderwets kwa denken en bij het nemen van besluiten. Verandering is vaak eng voor zulke bedrijven. 'Groen innoveren? Dat doen toch alleen hippies op geitenwollen sokken? En niemand wilt de werkelijke prijs betalen van een product.'

Okay, dan word ik maar een arme hippie.

De volgende stap in de wereld van duurzame kleding is de spijkerbroekenafdeling, ik ben namelijk uit mijn broek gescheurd.:/ 

Binnenkort maar mijn binnenbenen opmeten.

Een spijkerbroek van Kuyuchi of toch een jeans leasen bij Mud jeans? Ik hou jullie op de hoogte.  Voor de mensen die graag willen weten wat de werkelijke kosten van een spijkerbroek zijn, raad ik aan om de aflevering over spijkerbroeken van 'De rekenkamer' te zien.

My last good pair of jeans have died a brutal death (performing a split in skinny jeans is never a good idea). So the next step is to buy jeans made of organic cotton. 

En voor de mensen die geen shit geven om de mensen die jouw spijkerbroek hebben gemaakt, raad ik aan om 'Last train home' te gaan zien. 

For people who still don't give a shit about people who make their clothing, I recommend the documentary 'Last train home'.

Last Train Home feature documentary trailer from Andre Elijah on Vimeo.